masal gibi

hayal dünyamın kapısına araladım bugün yine.
hiçbir korkumun olmadığı bu dünyadan baktım sana bir de.
ben sensiz ,sen benden habersiz..
bilsen ne masumdur hayallerim bile.

tam bir emrivaki idi tanışmamız..
öylesine ,önemsemeden...
bilemezdim ki bu emrivaki benim ömrümün çilesi aynı zamanda tek güzelliği olacak.
ilk zaman nasıl sıkılırdım yanında,elimi ayağımı nereye koyacağımı bilemezdim.
bakamazdım yüzüne hatırlar mısın?
böylece geçerken günler,bir gün kalbimin bir başka attığını farkettim.
dünya başka bir rene boyanmıştı sanki.
seni görmeden geçen gün ızdırap olmaya başlamıştı.
yanındayken zaman dursun isterdim,geçmesin dakikalar..
seni düşünmekten uyuyamazdım.
o zamanlar cep telefonu yoktu tabii.
belki bu yüzden daha anlamlıydı birbirimizin sesini duymak.telefonun başında beklemek heyecanla.
galiba aşık oluyorum dedim.evet.hiç beklemediğim bi anda aşık olmuştum sana.
işte böyle başladı bu masal.

derken senin gitmen gerekti.uzun bir görevdi,bitecekti.
bekle dedin bana "beni bekle"
artık seni beklemekti en hoşuma giden.
bir telefonun beklemek, mektubunu beklemek gözlerim yollarda...
sana özlem dolu mektuplar yazmakgüzeldi..
dğilmiydi ki bu mektuplardı beni sana en çok bağlayan.
bir yığın mektup senden,tekrar tekrar okuyup her kelimesini ezberlediğim mektuplar.
sana yazmak utana sıkıla.ne de olsa er mektubuydu,görülecekti.
hislerimi yazıya dökmek daha kolaydı benim için.
çünkü yanındayken herşey silinirdi aklımdan,konuşamaz olurdum.

sonra telefonlar...
sesini duyabilmek için saatlerce beklerdim telefonun başında.
telefonun sesiyle kalbim duracak gibi olurdu..
ve işte senin sesin..rüya gibi...
blue_rose seni seviyorum...
blue_rose seni çok özledim..
hiç konuşmasam sadece seni dinlesem derdim.
ne olur birşey sorma bana sadece sen konuş...

bir anı da seni o dağlara yolcu ettiğim gündü.
hiç bırakmak istemeden sıkıca tutarken elini,seni benden çok uzaklara taşıyacak otobüs yanaşmıştı.
yüreğimden bir parça koptu sanki..
ağlama dedin ya bana hani...
ağlama blue_rose döneceğim...
ne mümkün gözyaşlarıı zaptetmek.
o otobüsle birlikte yüreğimde gitmişti.
artık bana düşen beklemek ve sabretmekti.
bekledim...bekledim..
hele bir gelsin bir daha ayrılık yok diye kendime teselli vererek,sabrederek,ümitle bekledimseni..
nihayet bir gün sen geldin ve bitti ayrılık..
bir daha ayrılık yoktu ,benimdin artık.koca dağlar çıkmıştı aramızdan,artık ayrılık yoktu..

yanılmışım!ne yazık!

daha fazla yazacak takatim kalmadı.şimdilik bu kadar..
seni seviyorum..son nefesime kadar..

blue_rose