imkansızım

şu an olduğundan daha imkansız olabilir misin bana?
dil başka söyler,gönül başka...
geçmek bilmeyen insafsız zamana isyanım,
daha asırlar var sanki sabaha..

blue_rose

rüya

yaklaşık iki ay kadar önceydi.bir rüya gördüm.
seninle bir yere gidiyoruz ,otobüsteyiz.
nereye gidiyoruz bilmiyorum ama uzun bir yol.
sen elimi tutmuşsun.
bi ara aykkabılarını çıkardın nedense.neyse yolculuk bitti,arabadan indik.
ama sen ayakkabılarını unuttun.bana "blue_rose ,ayakkabılarımı getirirmisin" dedin.
ben de geri dönüp ayakkabılarını aldım ve sana verdim.sen de giydin.
derken birden seni kaybettim,sağa bakıyorum yok,sola bakıyorum yok.
etrafımda güya oranın insanları telaşlı halimi görüp soruyorlar.onlara anlatıyorum seni kaybettimi.
aralarından biri dedi ki"bak kızım şu karşıki tepe var ya orda olabilir.buraya ilk gelen hep kaybolur"adamın dediği tarafa bakıyorum gerçekten de yüksek bir tepe.baktım ki ben de bir tepenin üstündeyim.sanki iki karşılıklı dağ gibi.
sonra ağlamaya başlıyorum seni kaybettiğim için.ama baktım o tepede de bir telaş var.senin de beni aradığını anladım.koşarak aşağıya doğru inmeye başladım.aynı anda sen de bana doğru geliyordun.birden öyle bir sarıldın ki bana..o anda uyanıverdim.
bu ne ola ki...

blue_rose

olur da bir gün

bana öyle gelirki hep;olur da bir gün aniden karşılaşıversek bir yerlerde,
zaman ve mekan durur..
duyulan sadece delice çarpan kalbimin sesi olur...

blue_rose

sen ve ben

sen,sen oldukça kimse seni benim kadar sevemez;
ben, ben oldukça kimseyi senin kadar sevemem...

blue_rose

sensizim yine

ey aşkla yanan kalbimin fatihi!
nerdesin? sensiz yarım kalmış bir cümleyim ben..
öylesine anlamsızım sensiz...herşeyimi al da bana seni ver..
erimekte buzdan saraylarım.gecikme artık gel...
koyu bir yalnızlığın ortasındayım,n'olur tut elimi..
bana oyun oynayan kaderimin çöz ağlarını..
bir gülüşün,bir bakışın yeter acılarımı dindirmeye..
bir kere de olsa duyur bana sesini...
sonra istersen bu karanlık yalnızlığıma tekrar göm beni..

blue_rose

masal gibi

hayal dünyamın kapısına araladım bugün yine.
hiçbir korkumun olmadığı bu dünyadan baktım sana bir de.
ben sensiz ,sen benden habersiz..
bilsen ne masumdur hayallerim bile.

tam bir emrivaki idi tanışmamız..
öylesine ,önemsemeden...
bilemezdim ki bu emrivaki benim ömrümün çilesi aynı zamanda tek güzelliği olacak.
ilk zaman nasıl sıkılırdım yanında,elimi ayağımı nereye koyacağımı bilemezdim.
bakamazdım yüzüne hatırlar mısın?
böylece geçerken günler,bir gün kalbimin bir başka attığını farkettim.
dünya başka bir rene boyanmıştı sanki.
seni görmeden geçen gün ızdırap olmaya başlamıştı.
yanındayken zaman dursun isterdim,geçmesin dakikalar..
seni düşünmekten uyuyamazdım.
o zamanlar cep telefonu yoktu tabii.
belki bu yüzden daha anlamlıydı birbirimizin sesini duymak.telefonun başında beklemek heyecanla.
galiba aşık oluyorum dedim.evet.hiç beklemediğim bi anda aşık olmuştum sana.
işte böyle başladı bu masal.

derken senin gitmen gerekti.uzun bir görevdi,bitecekti.
bekle dedin bana "beni bekle"
artık seni beklemekti en hoşuma giden.
bir telefonun beklemek, mektubunu beklemek gözlerim yollarda...
sana özlem dolu mektuplar yazmakgüzeldi..
dğilmiydi ki bu mektuplardı beni sana en çok bağlayan.
bir yığın mektup senden,tekrar tekrar okuyup her kelimesini ezberlediğim mektuplar.
sana yazmak utana sıkıla.ne de olsa er mektubuydu,görülecekti.
hislerimi yazıya dökmek daha kolaydı benim için.
çünkü yanındayken herşey silinirdi aklımdan,konuşamaz olurdum.

sonra telefonlar...
sesini duyabilmek için saatlerce beklerdim telefonun başında.
telefonun sesiyle kalbim duracak gibi olurdu..
ve işte senin sesin..rüya gibi...
blue_rose seni seviyorum...
blue_rose seni çok özledim..
hiç konuşmasam sadece seni dinlesem derdim.
ne olur birşey sorma bana sadece sen konuş...

bir anı da seni o dağlara yolcu ettiğim gündü.
hiç bırakmak istemeden sıkıca tutarken elini,seni benden çok uzaklara taşıyacak otobüs yanaşmıştı.
yüreğimden bir parça koptu sanki..
ağlama dedin ya bana hani...
ağlama blue_rose döneceğim...
ne mümkün gözyaşlarıı zaptetmek.
o otobüsle birlikte yüreğimde gitmişti.
artık bana düşen beklemek ve sabretmekti.
bekledim...bekledim..
hele bir gelsin bir daha ayrılık yok diye kendime teselli vererek,sabrederek,ümitle bekledimseni..
nihayet bir gün sen geldin ve bitti ayrılık..
bir daha ayrılık yoktu ,benimdin artık.koca dağlar çıkmıştı aramızdan,artık ayrılık yoktu..

yanılmışım!ne yazık!

daha fazla yazacak takatim kalmadı.şimdilik bu kadar..
seni seviyorum..son nefesime kadar..

blue_rose